Wat is uw troost in leven en in sterven?
Wat hebben we behoefte aan troost in ons leven. We jakkeren maar voort en we maken zoveel mee. Sommige mensen zullen zeggen voor mij is mijn troost dat ik mijn familie heb en bij mijn vrienden terecht kan. Een ander zoekt zijn troost in het uitvluchten van de werkelijkheid of in de dingen van de wereld.
En op zich is het juist ontzettend fijn als je bij je familie en vrienden terecht kan en wat mogen we daar dankbaar om zijn. Maar als dat onze enige troost en houvast is wat zijn we dan arm. Arm omdat we de ware troost niet kennen, arm omdat we ten diepste Hem niet kennen in ons leven.
Want de troost om van Hem te zijn is zulk een grote troost. Wat mensen kunnen tegenvallen en de mens is eenmaal gezet te sterven. Dan hou je niets over van je troost op deze aarde? Dan ben je leeg, eenzaam en zonder hoop.
Maar juist wat een geheimenis en ontzettend diepe vrede in het hart als we met zondag 1 van de Heidelbergsche Catechismus mogen zeggen. 'Wat is uw enige troost beide in leven en in sterven. Dat ik niet meer van mij zelf ben, maar Jezus Christus eigendom ben. Die met Zijn dierbaar bloed voor al mijn zonden volkomenlijk betaald heeft en mij van alle heerschappij des duivels verlost heeft en alzo bewaart, dat zonder de wil van de hemelse Vader geen haar van mijn hoofd vallen kan. Ja ook dat mij alle ding tot mijn zaligheid dienen moet.... 'Wat een diepe troost voor hen die dat geluk mogen kennen en herkennen in hun leven. Want zij zijn niet alleen op de aarde. Ze worden gedragen door Christus. Hij omgeeft hen, Hij beschermd, Hij bemoedigd hen, Hij geeft hen krachten. Ja als ik geen uitkomst meer zie Hij weet uitkomst en is nabij.
En toch kan de wereld soms nog zoveel aantrekkingskracht op ons hebben. De begeerlijkheden van de wereld en van ons eigen vlees trekken zo. Het lijkt zo geweldig, maar ten diepste kunnen we ons geluk er niet uithalen. Telkens meer en meer, nooit genoeg. Dat is het leven van de mensen die God niet kennen en willen kennen. Jakkeren en jagen, telkens meer van de werken van het vlees om voldoening te krijgen, maar ach nooit gelukkig. Want zij die Hem vrezen, wat een oneindige troost kennen zij. Zij zijn het eigendom van Christus. Zij behoren Hem toe, zij zijn Zijn bruidskerk hier op de aarde. En ze mogen straks delen in de schatten van het eeuwige koninkrijk als Hij zal wederkomen.
En dan vandaag komt tot ons de vraag? Wat is uw troost in uw leven? Als je vandaag veel mensen op de straat deze vraag zou stellen komt het antwoord vaak: 'mijn vader of moeder, me man of vrouw'. Maar kan zei jou troost geven als je sterft? Is hij of zij jouw enige houvast in het leven en in het sterven? Ja want straks is het God ontmoeten en dan blijft er van deze troost niks over. Dan staan we leeg voor Gods troon. De tijdgeest van deze tijd is dat we alles zelf kunnen en dat wij als het ware God zijn die mag bepalen in ons leven wat slecht en wat goed is. En daar bedoel ik met name mee hoe mensen denken over Euthanasie en abortus en ga zo maar door. We vullen ons eigen leven in en we willen alles zelf bepalen. Gelukkig wordt daar onder christenen wel anders over gedacht. Maar is het ook niet bij ons zo dat we steeds meer zelf willen uitmaken wat we doen willen en wat goed of niet goed is. Het draait om 'ik'. Dat is de samenleving deze dag, je moet jezelf profileren en bewijzen. Je moet aanzien krijgen en eer om wat te bereiken en mensen doen er alles voor. Om uiteindelijk na een tijd te sterven en vergeten te worden. Wat hebben ze er aan gehad? Tijdelijk geluk en misschien beroemdheid of aanzien, psalm 49 spreekt daar over.
Al zegt zijn hart: "Mijn huis zal eeuwig staan,
Van kind tot kind gedurig overgaan";
Al heeft hij 't land, waarop zijn trotsheid roemt,
Zijn grootsheid bouwt, naar zijnen naam genoemd.
't Is alles wind, waar zich zijn hart mee streelt:
De mens, hoe mild door 't aards geluk bedeeld,
Hoe hoog in eer, in macht en staat verheven;
Vergaat als 't vee, en derft in 't eind het leven."
Wat kunnen ze mee nemen in het graf, wat is hun troost in hun sterven. Ja dan kan je het een beetje begrijpen als mensen hun leven zat zijn en een pilletje willen nemen. Ze hebben geleefd waar ze voor wilden leven en nu in de ouderdom kijkt er niemand meer naar hen om. Wat is nou werkelijke troost? Als we ons zelf opgeven en overgeven aan de Heere Jezus. Dat we ons hart voor Hem uitstorten en onze toevlucht tot Hem nemen. Heere ik ben moede arm en naakt, maar ik mag tot U gaan, ja tot God die zalig maakt. Want de wereld en haar begeerlijkheid gaat voorbij. Maar die de wil van God doet blijft tot in eeuwigheid. De wereld kan nooit je houvast zijn of je troost, het sleept je mee richting het verderf en naar de eeuwige ondergang. Maar voor hen die God liefhebben van harte en zich mogen toevertrouwd hebben aan Hem. Ja want kan soms hun leven zo'n moeilijke weg zijn. Doch een troost Hij ging mij voor. En Hij had mij zo lief dat Hij voor mij stierf aan het kruis. Hij draagt mij en leidt mij. En ik mag mijn treden zetten in Zijn spoor opdat mijn voet niet zal uitglijden. Wil mij voor struikelen bevrijden Heere en ga mij met Uw Heillicht voor. Ja mag dat uw gebed wezen? Met Hem het leven door. Wetend dat er geen haar van ons hoofd vallen kan zonder Zijn wil en dat alles wat we moeten meemaken tot onze zaligheid dienen moet. De strijdt is niet tevergeefs, het is geen opgegeven strijdt, nee dat is met de wereld wel het geval. Maar zij die strijden de strijd des geloofs en grijpen naar het eeuwige leven zoals Paulus zegt, ja zij zullen aankomen behouden door Christus en de eerkroon dragen. Zij zijn gekocht door Zijn bloed en gegraveerd in Zijn handpalmen. Hij zal ons nooit begeven noch verlaten. Ja Christus werd aan het kruis verlaten door Zijn Vader opdat wij nimmer verlaten zouden worden. En door het leven heen, mogen we deze troost weten als we van Hem mogen Zijn. Mijn Naam staat in Zijn handpalmen gegraveerd. Nee duivel gij kunt mij niet krijgen. Nee wereld al heb je nog zoveel begeerlijkheid en invloed. Maar Christus houd mij staande in een wereld die trekt en bloed uit duizenden wonden. Al raak ik alles kwijt zoals Job eens alles verloor, het geloof in Hem kan de duivel mij nooit afpakken. Ik vind dat vers uit het Luther lied ook zo mooi:
'Gods Woord houdt stand in eeuwigheid
en zal geen duimbreed wijken.
Beef, satan! Hij, die ons geleidt,
zal u de vaan doen strijken!
Delf vrouw en kind’ren `t graf,
neem goed en bloed ons af,
het brengt u geen gewin:
wij gaan ten hemel in
en erven koninkrijken!'
Neen Gods woord houd in eeuwigheid stand. En al raken we zoveel kwijt in ons leven wat ons dierbaar is. Hij geeft troost en Hij doet ons met sterkte omgorden. Als ik weg geen weg meer weet, Heere leer mij Uw weg! Ja wat is Uw enige troost in leven en in sterven? Dan blijft er niets meer uit ons zelf over. Maar Christus alleen en Zijn volbrachte werk. Want deze troost blijft tot in eeuwigheid en blijft staande door het lijden en door ons leven heen. Ik ben van Hem en Hij is de mijne, ja om het met het 'Hooglied' te mogen nazeggen. 'En de liefde is zijn Banier over mij'.
"Dus krijg ik van mijn plicht,
O God, een klaar bericht.
Wat is 't vooruitzicht schoon:
Hij, die op U vertrouwt,
Uw wetten onderhoudt,
Vindt daarin groten loon.
Maar, Heer', wie is de man,
Die op 't nauwkeurigst kan,
Zijn dwalingen doorgronden?
O bron van 't hoogste goed,
Was, reinig mijn gemoed,
Van mijn verborgen zonden."
Zalig zijn zij die deze troost in leven en sterven mogen kennen. Amen, ja Amen.